Cimetière de Robermont - Luik - meer dan enkel en alleen graven

Op een van de laatste mooie, zachte zaterdagen van dit beruchte jaar 2020, ben ik samen met een vriend en de jongens op ontdekkingstocht gegaan door de Luikse begraafplaats Robermont. 

De meerderheid onder ons gewapend met reflexcamera's en lenzen, op zoek naar sfeer, kleur, compositie en licht en een enkeling dan weer met een smartphone in de hand waarmee ze (op de wandelpaden 😊)  tussen de graven op zoek zouden gaan naar Pokémons, gyms,  Pokéstops en Lucky Eggs.

Ondanks, of net door, de tweede coronapiek was het bijzonder druk op en rond het crematorium. 

Families en vrienden, telkens in groepen van maximum 15 personen, stonden geduldig buiten te wachten om binnengelaten te worden in de verschillende aula's zodat ze afscheid konden nemen van hun geliefde. 

De ene groep was nog niet binnen, of de andere verzamelde zich al terug voor de ingang van het gebouw.

Op de velden rond het crematorium struinden dan weer een groot aantal mensen rond die de drukte op 1 november wijselijk links hadden gelaten en die beslist hadden om deze ochtend nog talrijke bossen kleurrijke Chrysanten op de strooiweide te komen plaatsen.

Anderen verlosten het graf van een geliefde dan weer van de vele bladeren, eikels of katjes.

Hier en daar zagen we zelfs een heuse picknick of een intiem apero-moment op of rond een grafsteen. Dochters die met een glas Cava in de hand aan de grafsteen van hun moeder ogenschijnlijk gezellig tijd met elkaar doorbrachten. Een niet alledaags beeld.
Iets in mij weerhield me ervan om dit ook op de gevoelige plaat vast te leggen.

Ik voelde me hier teveel een indringer in dit toch wel best intiem tafereel.
Rouw en het omgang met verdriet is voor elke levende ziel anders en ook nog zeer taboe-gevoelig.

Afscheid nemen hoort spijtig genoeg bij het leven. Het is een moment dat iedereen vreest en graag ver voor zich uit wilt schuiven, maar het is spijtig genoeg wel het enige moment in dit laven waarvan we zeker zijn dat het ooit zal komen. Een van de weinige zekerheden eigenlijk tegenwoordig.

Dat 2020 zo hard zou uithalen, zullen de feestvierders op oudejaarsavond 2019 niet vermoed hebben bij het klinken op een goede gezondheid.

Ik voelde me bijna schuldig dat wij die mooie herfstdag enkel op het kerkhof waren om te genieten van de rust en sereniteit; van de monumentale graven en familietombes, beelden en ... de eekhoorntjes